Edyta Bartosiewicz

Urodziła się 11 stycznia 1966 roku w Warszawie. Swoje dzieciństwo, które sama zalicza do „normalnych”, spędziła przy ulicy Wolskiej 113.

Już w wieku 10 lat zaczęła samodzielną naukę gry na gitarze, którą otrzymała od Taty w nagrodę za dobre wyniki w nauce. Układała proste piosenki, najczęściej z angielskimi tekstami, jak sama mówi – pełnymi błędów. Kiedyś myślała, że muzyka jest tylko dla wybranych i była przekonana, że ona do tych wybranych nie należy.

Później nadszedł czas nauki w liceum im. Kopernika i nie myśląc o karierze muzycznej zajęła się sportem (dziesięć lat trenowała siatkówkę, a wcześniej łyżwiarstwo szybkie).

Po skończeniu szkoły średniej, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie. Decyzja ta, jak się później okazało, była przyczyną bolesnego konfliktu wewnętrznego. Mimo tego, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła swój pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała zespół The Blue Airplanes. Po krótkiej serii ich koncertów na Wyspach Brytyjskich, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało i od czego nieświadomie uciekała. Wówczas podjęła pierwsze publiczne próby śpiewania, które zostały przyjęte z dużym entuzjazmem. Szybko pojawili się wokół niej ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce. Po upływie sześciu miesięcy, wróciła do Warszawy.

Powrót do Polski okazał się momentem przełomowym. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w Warszawie (1989), a potem nagrała płytę „The Big Beat” (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego od III Programu Polskiego Radia).

Po rozpadzie zespołu Holloee Poloy w 1991 roku Edyta rozpoczęła karierę solową. Z planów zagranicznych nic nie wyszło i podpisany w 1992 roku kontrakt z firma Chrysalis nie zaowocował nagraniem płyty. Edyta skoncentrowała się więc na działalności w Polsce i wkrótce wydała swój pierwszy album solowy.

Płyta „Love” (1992), zaśpiewana w całości po angielsku, nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak po raz kolejny przypomniała o klasie muzycznej Edyty. Spotkała się też z uznaniem na festiwalu w Sopocie (1992), gdzie wokalistka otrzymała Bursztynowego Słowika. Natomiast w Opolu (1993), Edyta spotkała się z niezbyt miłym przyjęciem. Zapewne dlatego, że wszystkie utwory jakie zaśpiewała, zostały wykonane w języku angielskim, a występowała jako gwiazda polska.

Duże znaczenie dla dalszej kariery Edyty miały gościnne nagrania z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rozrywkowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991), Ziyo (1992), Róże Europy (1993), Acid Drinkers (1993), Hey (1993), Human.

Kolejny album Edyty – płyta „Sen” (wrzesień 1994) – przyniósł jej sukces. Album ten został nagrodzony „Fryderykami”, a sama Edyta została uznana za najlepszą wokalistkę roku. Otrzymała również „Paszport Polityki”.

W 1995 roku miało miejsce nagranie nowej wersji piosenki Erica Claptona, pt.: „Wonderful Tonight” na płytę „Tribute to Eric Clapton”. Niedługo potem ukazał się jej trzeci solowy album – „Szok’n’Show”. Otrzymał on „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.

W 1996 roku ukazał się na rynku singiel z transwersją „Ostatniego” i z całkowicie nowym utworem Edyty: „Pomyśl o mnie”. Również w 1996 roku ukazał się singiel, na który Edyta nagrała piosenkę „Mistrz”.

Po dwuletniej przerwie, 9 czerwca 1997 roku, wydany został kolejny album – „Dziecko”, który otrzymał „Fryderyka” w kategorii „najlepszy album rockowy”.

Dziewiątego listopada 1998 roku pojawił się następny krążek Edyty, pt.: „Wodospady”, za który otrzymała cztery nominacje do „Fryderyków”.

Kolejnym albumem Edyty (który był podsumowaniem rozwiązanego z Universal Music Polska kontraktu) stała się wydana 29 listopada 1999 r. płyta „Dziś są moje urodziny”. Krążek zawiera największe przeboje Edyty wraz z dwoma nowymi utworami: „XXI wiek” i „Mistrz” (piosenka ta ukazała się wcześniej w 1996 r. na CD dołączonym do miesięcznika „Tylko Rock.”)

W roku 2004, dość nieoczekiwanie, Edyta wystąpiła w duecie, na płycie Krzysztofa Krawczyka w piosence "Trudno tak... (razem być nam ze sobą)... ". Pieśń ta stała się drugim singlem płyty "To, co w życiu ważne". Odniosła ona ogromny sukces, będąc największym przebojem roku 2004. W sierpniu Edyta wystąpiła z Krzysztofem Krawczykiem na festiwalu w Sopocie. Edyta wystąpiła także na Koncercie Sylwestrowym TVP, żegnającym rok 2004. Rok ten, był dla Edyty wielkim medialnym powrotem. Przez długi czas nie znikała z rozkładówek gazet i kolorowych czasopism.
Po półrocznej przerwie Edyta powróciła. Dokładnie 5 czerwca 2005 r. wystąpiła na Rynku w Krakowie na Festiwalu Piosenki Zaczarowanej. Edyta wystąpiła wśród takich gwiazd, jak: Anna Maria Jopek, Sylwia Wiśniewska, Urszula, Andrzej Piaseczny, Grzegorz Turnau, Michał Wiśniewski, Paweł Kukiz. Swoimi dwoma hitami: "Jenny" i "Ostatni" oczarowała krakowską publiczność.
We wrześniu 2005 r. wzięła udział w specjalnym koncercie z okazji 10-lecia zespołu Myslovitz, gdzie w duecie z Arturem Rojkiem zaśpiewała piosenkę p.t. "Chciałbym umrzeć z miłości".
Edyta zmobilizowana wielkim sukcesem duetu z K. Krawczykiem powróciła do pracy nad swoją nową płytą. Powróciła do współpracy z wytwórnią Sony&BMG (wcześniej: BMG Poland). Premierę od dawna oczekiwanego krążka zaplanowano na wiosnę 2006 roku. Niestety, gdy płyta miała ujrzeć światło dzienne, wydarzyła się tragedia. 9 marca zmarł menedżer, organizator koncertów i największy przyjaciel Edyty – Jacek Nowakowski (miał zaledwie 34 lata). Edyta pogrążona w żałobie odwołała premierę płyty. Na scenę powróciła wreszcie 5 lipca 2008, kiedy w ramach festiwalu TOPtrendy w Sopocie wystąpiła na koncercie "Życie jak wino" z okazji 45-lecia pracy artystycznej Krzysztofa Krawczyka. W duecie z Krzysztofem Krawczykiem Edyta zaśpiewała dwie piosenki: "Opowieść" i "Trudno tak... (razem być nam ze sobą)... ".
Było to, jak do tej pory, ostatnie publiczne wystąpienie Edyty Bartosiewicz.